Diversiteit en inclusie?

Een code in de kunst

In de kunsten is daar dus iets voor bedacht. Kunstinstellingen dienen zich vanaf 2011 te houden aan een bepaalde code, de Code Diversiteit en Inclusie.
Tot voor kort heette het Code Culturele Diversiteit, maar deze naam miste - volgens de codemakers - iets actiefs, een handeling.
‘Inclusie’ werd erbij gehaald.

Het mooie is, dat er wordt gestreefd naar zoveel mogelijk inclusie. Dat moet dan resulteren in zoveel mogelijk diversiteit - denk aan een gemêleerd gezelschap van niet enkel witte mannen en vrouwen van jonge tot middelbare leeftijd, maar ook allochtonen, asielzoekers, 65-plussers, mensen in een gender transitie, mensen met een beperking of met een andere sexuele voorkeur, enzovoorts.

Evenementen en concerten moeten toegankelijk zijn voor alles en iedereen. Enkel een invalidentoilet naast de dames en heren toiletten volstaat niet meer - je bent heden ten dage helemaal code-actueel als je ook een gender neutrale toilet hebt.

Je krijgt zelfs geen subsidie meer van de grote jongens zoals het Mondriaanfonds, als je niet kunt toelichten op welke manier jouw instelling, stichting of organisatie voldoet aan de richtlijnen van de CDI. En dan nog het liefst op vier fronten: personeel, partners, programma en publiek.

Vergadertafel

Het begon op een dinsdagavond in Hengelo. Met zes vrouwen zaten we om de tafel. Ja, nu moesten we er iets van maken. Aanvankelijk wilden we ons inzetten voor de vrouw in de kunst... maar in onze discussies bleek steeds dat dit breder moest. Na deze dinsdagavond kwamen er nog een paar om uiteindelijk te beslissen; wij gaan ons inzetten voor de Code Diversiteit en Inclusie. Met de naam: DiVCult.

Dolle Mina’s

We voelden ons een beetje verwant aan de Dolle Mina’s van vroeger. Wel gek eigenlijk, dat er 50 jaar later nog steeds aantoonbare verschillen zijn in benadering van enkel al de mannelijke en de vrouwelijke seksen. In de maatschappij, de economie en ook nog steeds in de kunst - al heeft de vrouw de laatste jaren in de kunsten toch een enorme inhaalslag gemaakt.
Maar zo kwam het uiteindelijk, dat de stichting DiVCult die als doelstelling heeft discussie en bewustwording op gang te brengen over alles wat met de code te maken heeft, zelf qua samenstelling niet voldoet aan de code, met nu 7 vrouwen.
En nóg een overeenkomst: het initiatief kwam oorspronkelijk van een man.
Jawel, een man. Net als destijds (wat weinig mensen weten) bij de Dolle Mina’s het geval was.

Criteria

Welnu, het eerste evenement dat we organiseren is een expositie.
We hebben de buitengewone kans gekregen om met vlonders op een vijver een mooie expo te maken, met behulp van subsidie van de gemeente Hengelo.
Een werkgroepje ging kunstenaars benaderen.
Het thema was natuurlijk de code diversiteit en inclusie.

En dan komt de vraag: wat moet nu aan de code voldoen? Enkel het werk, of ook de kunstenaars? Natuurlijk streef je naar het laatste.

En toch besloop me soms de vraag: is dát wel juist?
Of is dat omgekeerde exclusie?
Positieve discriminatie?
Want de code als criterium gebruiken, is toch juist de omgekeerde wereld? Je achtergrond moet toch juist NIET leidend zijn???
(Wat vind jij?)

Aftrap

Ondanks deze vraag waar we onze motivaties af en toe mee kietelden, hebben we 16 kunstenaars bij elkaar gezocht die bijdragen met prachtig werk.
En kunnen we trots zijn op dit startschot, want zo voelt het.
De lancering van DiVCult.

Meer over de expositie: klik hier

Karin Hoogesteger

Foto header: Karin Hoogesteger, ‘Drag ball culture’, 20 x 13 cm

Dit was de eerste bijdrage in de blog van Stichting DiVCult. Ons streven is om een discussie op gang te brengen en bewustwording te brengen over dit thema. Mensen laten nadenken over dit soort vraagstukken. Zelf vragen oproepen en samen het antwoord uitzoeken.

Wil jij hieraan bijdragen? Geef je dan op middels het reaktieformulier, en we houden je op de hoogte van toekomstige evenementen.